Toen Julia negen jaar oud was, hoorden ze bijna dagelijks in de klas of op het schoolplein een liedje waar ze nog steeds de rillingen van heeft. Het refrein luidde: ‘Wat jij willen met je Papoea billen?’ en bevatte nog wat andere denigrerende vragen. Ze zat eigenlijk op een heel leuke school waarvan het motto veelbelovend luidde: ‘Worden wie je bent’. Er was veel aandacht voor de creatieve expressievakken: tekenen, schilderen, zingen, toneel. Ze is nog steeds blij dat ze op de Vrije School heeft gezeten. Maar het liedje dat op het schoolplein wel eens gezongen werd, dat deed haar pijn en maakte, onder andere, dat ze er in die tijd niet met haar Papoea achtergrond te koop liep.

Ook voor haar duurde het even tot ze haar Papoearoots volop omarmde. Ze heeft erover verteld tijdens het lokale verhalenvoorstelling Delft Vertelt, waar ze onder meer uit de doeken deed hoe de herinneringen en de geuren in het huis van haar opa, haar avo, tot haar begonnen te spreken. Ze noemde hem altijd avo, in de taal van zijn kampong. Haar Nederlandse opa noemde ze opa. Na schooltijd ging Julia dagelijks naar het huis van haar Nederlandse opa en oma. En naarmate ze ouder werd, merkte ze het verschil met het huis van haar Papua-opa. In het huis van haar avo, Nicolaas Jouwe, waren de meubeltjes tientallen jaren oud en er hingen er schilderijen van de baai waar haar Papoea familie vandaan komt. Het rook er heel anders: muf vanwege die oude meubeltjes én kruidig vanwege de kookkunsten van haar avo, die heel lekker vis kon bereiden.